O Odnowie

Oto pięć celów Odnowy:

1. Pomagać w dojrzałym i stałym osobistym nawróceniu do Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela.
2. Wspierać i podtrzymywać osobistą i zdecydowaną odpowiedź na osobę, obecność i moc Ducha Świętego.
3. Wspierać i podtrzymywać przyjęcie i korzystanie z darów duchowych, nie tylko w ramach odnowy, lecz także w łonie całego Kościoła.
4. Podtrzymywać dzieło ewangelizacji w mocy Ducha Świętego, łącznie z ewangelizacją osób będących poza Kościołem, ewangelizacją chrześcijan tylko z nazwy, a także ewangelizacją kultury i struktur społecznych.
5. Podtrzymywać wzrost w świętości przez integrację darów charyzmatycznych z pełnią życia Kościoła.

Ad. 1 W pierwszym celu odnajdujemy oczekiwanie, jakie ma Chrystus wobec całego Kościoła. Jedynym bowiem Zbawicielem każdego człowieka jest Jezus Chrystus. Kościół ma w każdym pokoleniu tak głosić Ewangelię, by jak największa liczba ludzi uwierzyła i przyjęła Jezusa jako osobistego Zbawiciela. Celem duszpasterskiej troski Kościoła winno być także to, aby owo nawrócenie było rzeczywiście trwałe i głębokie, nie zaś płytkie i powierzchowne i chwilowe. W to więc pierwszorzędne zadanie Kościoła mają wejść uczestnicy Odnowy w Duchu Świętym.

Ad. 2 Drugi cel wskazuje na to, co specyfikuje Odnowę i co jest jej szczególnym darem w perspektywie całego Kościoła: chodzi o doświadczenie, które określa się jako “chrzest w Duchu Świętym”, wylanie Ducha Świętego” lub “odnowienie w Duchu Św.” To doświadczenie jest rodzajem inicjacji w nową relację z Bogiem i odnowieniem oraz uaktywnieniem tego, co dane jest w sakramentach inicjacji chrześcijańskiej. Zadaniem Odnowy w Duchu Świętym jest promocja owego doświadczenia, które związane jest z Osobą Ducha Świętego.

Ad. 3 Trzeci cel Odnowy związany jest z fragmentem Konstytucji dogmatycznej o Kościele. Uczestnicy Odnowy czują się wezwani do podjęcia słów stanowiących swoistą zapowiedź-obietnicę; fragment ten brzmi następująco: Ponadto ten sam Duch Święty nie tylko przez sakramenty i posługi uświęca i prowadzi Lud Boży oraz cnotami go przyozdabia, ale “udzielając każdemu jak chce” (1Kor 21,11) darów swoich, rozdziela między wiernych wszelakiego stanu także szczególne łaski, przez które czyni ich zdatnymi i gotowymi do podejmowania rozmaitych dzieł lub funkcji mających na celu odnowę i dalszą pożyteczną rozbudowę Kościoła, zgodnie ze słowami: “Każdemu dostaje się objaw Ducha dla ogólnego pożytku” (1Kor 12,7). A ponieważ te charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej pospolite a szerzej rozpowszechnione, są nader stosowne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze” (KK 12). Istnieje wiele określeń czym są charyzmaty, jak i wiele różnych klasyfikacji. Sobór wskazuje na dwie kategorie: najznamienitsze i bardziej pospolite (zwyczajne). Można też przyjąć podział trychotomiczny: cybernetyczne (zarządzania), kerygmatyczne (dla głoszenia) oraz diakonijne (dla rozmaitej posługi). Soborowa Konstytucja jasno określa zasady w podejściu do charyzmatów: “O dary zaś nadzwyczajne nie należy ubiegać się lekkomyślnie ani spodziewać się zarozumiale po nich owoców apostolskiej działalności; sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzaniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre” (por. 1Tes 5,12 19-21).

Ad.4 Czwarty cel Odnowy w Duchu Świętym to otwarcie się na wezwanie, podjęcie i wspieranie ewangelizacji w najszerszym tego słowa znaczeniu. Chodzi więc o ewangelizację wobec niewiążących, wobec społeczności postchrześcijanskich (tzw. nominalnych chrześcijan lub chrześcijan tylko z metryki), ale także przeniknięcie duchem Ewangelii istniejących struktur kościelnych i społecznych. Chrześcijanin otwarty na moc Ducha Świętego i wezwany do ewangelizacji wykazuje dynamizm, oryginalność i skuteczność w tym dziele.

Ad. 5 Piąty cel Odnowy dotyczy formacji uczestników Odnowy w Duchu Świętym. To co jest celem życia prawdziwie chrześcijańskiego – osiągnięcie świętości, winno być przypominane i umożliwiane w Odnowie. Jednoznaczne wskazane jest odniesienie do Kościoła, jego nauczania, całej tradycji i duchowości. Cała formacja i duchowość uczestników Odnowy ma szukać swojego zakorzenienia w całej bogatej tradycji Kościoła. Rozwój duchowy uczestników Odnowy winien być weryfikowany przez klasyczne i sprawdzone duchowości. Uczestnicy Odnowy winni nieustannie karmić się nauczaniem, które przekazuje Kościół. Wreszcie winni być też żywymi i aktywnymi uczestnikami lokalnego Kościoła, co wyraża się m.in. w życiu liturgicznym oraz podejmowaniem dzieł, które wskazują pasterze Kościoła.

ks. Ken Metz
ICCRS NEWSLETTER, styczeń-luty 1994

“… sądzić nas będzie Bóg nie wedle naszego Credo, lecz z tego czyśmy poszli za tym dobrem, które w świetle swego sumienia rozpoznaliśmy jako dobro.”

ks. bp Bronisław Dembowski
Krajowy Duszpasterz
Odnowy w Duchu Świętym w Polsce

1. Bóg jest miłością.

Łaska, której doświadczyliśmy w przeżyciu Odnowy w Duchu Świętym to poznanie miłości Boga. Prowadziła ona do odkrycia: jestem kochany – Bóg mnie kocha; prowadziła do uświadomienia bliskiej obecności Boga, Jego obecności w naszym życiu. To doświadczenie przebudziło nas w nowy sposób na miłość ku Bogu, na modlitwę jako spotkanie z Bogiem i na miłość ku drugiemu człowiekowi. Najczęściej dopiero wtedy pojawiła się w naszym życiu modlitwa wielbiąca Boga. Trwanie w łasce Odnowy i postawie uwielbienia powinno się wyrażać przez pogłębienie jedności z Bogiem w każdej chwili naszego życia, w każdym spotkaniu z drugim człowiekiem, w podejmowanej nauce, pracy, jak i realizowaniu posłannictwa w rodzinie. Bóg Stwórca i Ojciec daje nam bowiem udział przez pracę i życie rodzinne w dziele, któremu On dał początek i w którym stale On sam uczestniczy. Aby trwać w tej łasce chcemy podjąć jako codzienną praktykę modlitwę wielbiącą. Fundamentem tej modlitwy powinna być wiara w miłość Boga i Jego pełną troski obecność w naszym życiu, niezależnie, czy ta obecność jest aktualnie doświadczana, a zdarzenia przez nas rozumiane, czy też bliższe naszemu przeżyciu staje się stwierdzenie, jakoby Bóg nas opuścił. Niech nauczycielką modlitwy wielbiącej Boga będzie dla nas Najświętsza Maria Panna, Która trwała w uwiebieniu Boga zarówno w chwili zwiastowania, jak i w godzinie Krzyża. Niech słowa: “Uwielbiaj duszo moja sławę Pana mego” stają się słowami naszej modlitwy.
2. Jezus Panem

Kolejny przejaw łaski Odnowy to podjęcie świadomej decyzji poddania całego naszego życia, wszystkich naszych pragnień i aspiracji Jezusowi jako Panu. Widzimy potrzebę nieustannego ponawiania tej decyzji. Bóg bowiem udziela nam wciąż na nowo łaski poznania, że w naszym życiu jest wiele zaangażowań, decyzji, przywiązań, które wcale Jezusowi jako Panu nie są poddane. Dlatego przez codzienny rachunek sumienia chcemy lepiej poznawać w konkretnych sytuacjach życia to, co jeszcze Jezusowi nie jest poddane. Stylem naszego życia ma się stawać rozeznawanie, aby szukać w ten sposób tego, co jest pełniejszym pójściem za Bożym wezwaniem. Wszystkie ważniejsze decyzje chcemy podejmować po dokonanym rozeznaniu. Kolejną formą pomagającą trwać w łasce Odnowy jest w miarę codzienne karmienie sie słowem Bożym, by w ten sposób stawać się coraz bardziej uczniem Jezusa. Maryi FIAT niech będzie stale żywą zachętą, by każda chwila naszego życia była naszym TAK wypowiadanym Bogu.
3. Jezus jedynym Zbawicielem

Poddanie Jezusowi całego naszego życia i wyrażenie pragnienia, by On w nas działał według woli Ojca, prowadzi stopniowo do uświadomienia sobie, że grzech w naszym życiu to nie przemijające zdarzenie pojawiające się trochę przypadkowo, ale to rzeczywistość głęboko zakorzeniona w naszym wnętrzu. Chcemy, by codzienny rachunek sumienia wspierał ów proces poznania. Stopniowo kształtuje się wewnętrzne przeświadczenie, że o własnych siłach nie jesteśmy w stanie uporać się z grzechem i że całe nasze życie ma być procesem nawracania się. Sakrament Pokuty i Pojednania nie tylko jest spotkaniem z Chrystusem, który przebacza i prowadzi drogą nawrócenia, ale który przychodzi także w mocy uzdrowienia i umocnienia w procesie wewnętrznej przemiany. Drogę Krzyża odkrywamy jako jedyną, na której umierając z Jezusem doświadczamy wyzwolenia i nowego życia. Wierność Maryi przy Chrystusowym Krzyżu niech się staje dla nas umocnieniem w najtrudniejszych chwilach doświadczeń.
4. Duch Święty działający dzisiaj

Łaska Odnowy obudziła w nas zarówno szczególną miłość do Ducha Świętego jak i świadomość mocy Jego działania w człowieku, w Kościele i w świecie; we współpracy z Nim i w wiernej posłudze charyzmatami, którymi nas obdarzył. Dziewicę Pełną Łaski przyjmujemy jako wzór poddania się działaniu Ducha Świętego i jako Wspomożycielkę naszą w zachowaniu wierności Jego natchnieniom.
5. Kościół miejscem świadectwa i służby chrześcijanina

Kościół objawia się światu w różnego rodzaju wspólnotach, między innymi w grupach modlitewnych Odnowy w Duchu Świętym. Grupa Odnowy dla wielu z nas stała się miejscem obudzenia naszej wiary, miejscem formacji, oparciem w naszych działaniach podejmowanych wobec świata. Aby nasza grupa była wspólnotą Kościoła, potrzeba żywej łączności z hierarchią, czy to przez asystenta kościelnego, czy to przez więź z miejscowymi duszpasterzami. Potrzeba także tego, aby każdy z nas żył “sprawami Kościoła”, wsłuchując się w nauczanie, wezwania, apele, inicjatywy zarówno Ojca Świętego, jak i własnego Biskupa. Życie Kościoła wyraża się w liturgii, w której lud Boży uwiebia swego Boga, jednoczy się z Nim, napełnia Jego mocą. Dlatego pragniemy, aby Eucharystia stała się centrum życia grupy i każdego z nas indywidualnie, chleb Eucharystyczny był naszym stałym Pokarmem, a adoracja Najświętszego Sakramentu jedną z form naszej modlitwy. Sakrament Pokuty i Pojednania podejmowany przez nas w miarę możliwości nie rzadziej niż raz w miesiącu, niech się staje dla nas nie tylko pojednaniem z Bogiem i braćmi, ale także źródłem uzdrowienia i miejscem kierownictwa duchowego.
6. Nasza misja.

Odczytujemy, że misją do której Chrystus nas wzywa jest: Ewangelizacja; Posługa przez modlitwę wstawienniczą; Aktywna obecność w życiu parafii; Apostolska obecność w świecie w taki sposób, by oddziaływać na dzisiejsze oblicze życia politycznego, społecznego, kulturalnego, zawodowego, rodzinnego, przybliżając w tych środowiskach realizację Królestwa Bożego i przygotowując tym samym grunt pod zasiew Słowa Bożego.
Wypełnimy to posłannictwo jedynie wtedy, kiedy nasze życie będzie nabierało mocy świadectwa, kiedy będzie stawało się “żywym obrazem” Ewangelii. W wypełnianiu określonej misji musimy być otwarci na charyzmaty, które złożył w nas Bóg tak, by one stawały się źródłem błogosławieństwa dla wielu, a nie były zamknięte w posłudze podejmowanej jedynie w grupie, czy wąskim gronie przyjaciół.

Pragniemy:

1. Codziennie podejmować:
* modlitwę dziękczynną i wielbiącą jako odpowiedź na Boga obecnego w naszym życiu;
* rachunek sumienia;
* Słowo Boże (jeśli nie ma innych wskazań, np.spowiednika) według kalendarza liturgicznego w formie refleksji, medytacji, benedyktyńskiego lectio divina, czy w innej formie;
* jedną z niżej wymienionych form modlitwy za Kościół (jedna z godzin Brewiarza, Anioł Pański, Różaniec, Apel Jasnogórski, Eucharystia w wybrany dzień powszedni).
2. Podejmować rozeznanie przed ważniejszymi decyzjami życiowymi (np. zmiana pracy, podjęcie bądź rezygnacja z jakiegoś zaangażowania itp.), w sytuacji odczytywanych natchnień Bożych i znaków czasu.
3. Troszczyć się o żywą pobożność do Ducha Świętego i Maryi.
4. Podjąć konkretnie określoną formę zaangażowania apostolskiego, które byłoby przejawem ewangelizacji (realizowanej indywidualnie, albo przez włączenie się w konkretną formę działalności apostolskiej Kościoła, własnej wspólnoty…) bądź przejawem aktywności zmierzającej do przemiany życia w dzisiejszym świecie tak, by kształtowało się ono bardziej według wartości ewangelicznych (przemiana w życiu społecznym, politycznym, zawodowym…).
5. Troszczyć się o to, by praca, życie rodzinne lub inne formy służby bliźniemu stawały się drogą ku Bogu i miejscem zjednoczenia z Nim.
6. Podjąć określoną formę życia we wspólnocie (w grupie modlitewnej, w grupie dzielenia).
7. Troszczyć się o pełny udział w Eucharystii i o adorację Najświętszego Sakramentu co jakiś czas.
8. Troszczyć się o uczestnictwo w Sakramencie Pokuty i Pojednania co miesiąc oraz, o ile to możliwe, o kierownictwo duchowe.
9. Poznawać nauczanie Papieża i własnego Biskupa.
10. Dbać o udział w rekolekcjach zamkniętych przynajmniej raz na dwa lata.
11. 10-tą część własnych dochodów przeznaczać na rzecz Boga i ubogich.

“Nasze Credo” podejmują członkowie grup Odnowy w swojej grupie po 2-3 letniej formacji. Przyrzeczenia składane są na rok i każdego roku ponawiane. Przewiduje się możliwość podjęcia zobowiązań obejmujących wszystkie punkty lub tylko wybrane. Nasze Credo przeżywamy bardziej jako ideał, ku któremu chcemy zmierzać, niż prawo, które jesteśmy w stanie wypełnić.

Z serca błogosławię
Białystok, 28. 09. 1995 r.
ks. Abp Stanisław Szymecki
Metropolita Białostocki

Rekolekcje Ewangelizacyjne Odnowy (REO)
Są propozycją dla Ciebie, jeśli:

* w swoim sercu przeżywasz jakąś tęsknotę za Bogiem
* wydaje Ci się, że Go nie znasz, lub znasz za mało
* straciłeś sens swojego życia, lub pogubiłeś się w życiu.

Rekolekcje prowadzą do spotkania z Bogiem, który kocha, i do pogłębionej decyzji oddania się Chrystusowi jako Panu. W grupach Odnowy traktowane są jako rekolekcje inicjacyjne, przygotowujące do modlitwy o odrodzenie w Duchu Świętym. Od nich rozpoczyna się droga formacji. Są odpowiednikiem Seminarium życia w Duchu Świętym. Forma i treść rekolekcji wymagają pewnej dojrzałości i dlatego udział w nich mogą wziąć osoby, które ukończyły 17 lat.
Rekolekcje eucharystyczne
Główną łaską rekolekcji jest pogłębienie rozumienia, czym jest Eucharystia, a w konsekwencji bardziej owocne jej przeżywanie. Rekolekcje przekazywane są trzema nurtami:

* teologia Słowa, ofiary, uczty, Paschy;
* liturgiczne znaczenie gestów, słów i znaków całej Mszy świętej;
* celebracje Eucharystii, Adoracji i Jutrzni.

Na te rekolekcje przyjechać mogą wszyscy, którzy uczestniczyli w REO. Są one bardzo cenne w pierwszym okresie po REO i modlitwie o Odrodzenie.
Rekolekcje “Uzdrowienie wspomnień”
Jeśli:

* zaskakują Cię Twoje uczucia i wydaje Ci się, w niektórych Twoich reakcjach, jakbyś to nie był Ty;
* inni mówią Ci, że jesteś zimny, trudno Ci wyrazić uczucia;
* Twoje uczucia sprawiają Ci wiele kłopotu i nie umiesz sobie z nimi poradzić;
* czujesz “zadrę w sercu” do kogoś, kto Cię zranił;
* nie umiesz przebaczyć;
* masz poczucie, że wszyscy Cię prześladują –

– te rekolekcje są dla Ciebie. Pomagają one w otwarciu się na łaskę uzdrowienia wewnętrznego. Prowadzą do pogłębionej refleksji nad relacjami z osobami najbliższymi, które mogły przyczynić się do naszych różnych zranień duchowych.
W rekolekcjach tych mogą uczestniczyć ci, którzy przynajmniej rok wcześniej przeżyli REO lub Seminarium życia w Duchu Świętym, bądź inną formę ewangelizacji, np. Katechezy wprowadzające na Drogę Neokatechumenalną, I stopień Oazy, rekolekcje ignacjańskie.
Rekolekcje “Akceptacja siebie”
Jeśli pomimo przeżycia “Uzdrowienia wspomnień”

* przeżywasz niepewność wobec siebie samego;
* nie czujesz się pewnie, zwłaszcza wobec nowych zadań, w nowym środowisku;
* potrzebujesz ciągle nowych sukcesów i nie satysfakcjonuje Cię np. III miejsce;
* niepokoją Cię sukcesy innych osób z Twojego środowiska;
* masz poczucie, że powinieneś być inny –

– te rekolekcje są dla Ciebie. W swojej dynamice są podobne do “Uzdrowienia wspomnień”. Mogą w nich uczestniczyć osoby, które mają za sobą doświadczenie rekolekcji “Uzdrowienie wspomnień” i mają poczucie, że Pan Bóg uleczył bolesne doświadczenia związane z innymi ludźmi. Dlatego zgłoszenie się na te rekolekcje wiąże się z koniecznością wypełnienia ankiety, pomagającej w rozeznaniu sytuacji duchowej.
Pojednanie z przeszłością
Rekolekcje uzdrowienia wewnętrznego skierowane do osób wszystkich stanów pragnących pojednać się z własną przeszłością lub przeżywających trudności w realizacji swojego powołania. Są to rekolekcje z indywidualnym towarzyszeniem. Przez cały czas rekolekcji obowiązuje całkowite milczenie (proszę o tym dokładnie poinformować osoby zapisujące się). W rekolekcjach nie mogą wziąć udziału osoby aktualnie przeżywające ostre kryzysy emocjonalne lub będące w trakcie leczenia psychiatrycznego i przyjmujące leki psychotropowe. Jeśli takie osoby mimo wszystko przyjadą na rekolekcje muszą się liczyć z tym, że nie będą mogły w nich uczestniczyć.
Rekolekcje “Nie bójcie się miłosierdzia”
Jeśli:

* tęsknisz za doświadczeniem Bożej miłości przeżytym na początku drogi nawrócenia,
* trudno Ci pogodzić miłość Bożą z cierpieniem, które Cię spotyka,
* czujesz się bezradny wobec narastających zagrożeń współczesnego świata,
* “kult miłosierdzia Bożego” kojarzy Ci się jedynie z bardzo tradycyjną pobożnością, lub też pragniesz jego pogłębienia –

– przyjedź na rekolekcje “Nie bójcie się miłosierdzia”.
Inspiracją do ich powstania była kanonizacja s. Faustyny. Rekolekcje mają być nowym spotkaniem z miłością Bożą, która prowadzi do uzdrowienia wewnętrznego i przemiany życia. Są przeznaczone dla osób, które przynajmniej rok wcześniej przeżyły REO lub seminarium życia w Duchu Świętym. Rekolekcje mogą być szansą odnowy duchowej również dla tych, którzy przeżyli REO wiele lat temu.
Rekolekcje dla liderów
Rekolekcje liderów Odnowy w Duchu Świętym pod hasłem „Wróć do pierwotnej miłości” prowadzi ks. Mirosław Cholewa wraz ze Wspólnotą Przymierza św. Jana Chrzciciela z Warszawy. Treści rekolekcyjne dotyczą zasadniczych zagadnień życia grupy modlitewnej i samej posługi lidera – posługa lidera, rozeznawanie i służba charyzmatami, relacje w grupie i budowanie wspólnoty, formacja i ewangelizacja. Poza katechezami, modlitwą indywidualną i wspólną, Eucharystią, warsztatami, możliwością wstawienniczej modlitwy, także indywidualne konsultacje i spowiedź. Jeśli jesteś młodym liderem i nie masz jeszcze wiele doświadczenia, jeśli jesteś liderem z długim stażem i przeżywasz stan zmęczenia posługą – przyjedź, by odnowić ducha, aby Pan rozpalił na nowo w tobie swoją miłość.
Rekolekcje o rozeznawaniu
Jeśli:

* stoisz wobec ważnej, konkretnej decyzji w swoim życiu;
* nie jesteś pewien, czy Twoje wybory życiowe są zgodne z tym, czego dla Ciebie chce Bóg;
* zależy Ci na tym, by każdego dnia wiernie odpowiadać na Boże wezwania –

– te rekolekcje są dla Ciebie. Katechezy w czasie dwóch pierwszych dni dotyczą teologii rozeznawania, a proponowane modlitwy pomagają ukształtować w sobie postawy wewnętrzne niezbędne przy rozeznawaniu. Trzeci dzień jest przeznaczony na podjęcie przez każdego z uczestników rozeznania dotyczącego jego konkretnej sytuacji życiowej. Jest też wtedy możliwość skonsultowania swojego rozeznania z jednym z prowadzących. Uczestnikami mogą być osoby po REO i “Uzdrowieniu wspomnień”.
Rekolekcje “Boże drogi zbawienia”
Jeśli:

* dziwią Cię pewne wydarzenia z Twojego życia i wydaje Ci się, jakby nie Bóg był ich Autorem;
* wydaje Ci się, że stoisz w miejscu i nic się nie zmienia w Twoim życiu duchowym;
* jeśli całe Twoje życie to jeden wielki chaos i trudno Ci dostrzegać w nim jakiś sens;
* jeśli chcesz pytać o najkrótszą drogę do świętości –

– jedź na “Boże drogi zbawienia”! Rekolekcje te są refleksją nad historią życia Abrahama, Jakuba, Hioba, Jonasza i Narodu Izraelskiego, a także świętych – Augustyna, Ignacego Loyoli. Interpretacja historii ich życia uczy nas rozumieć działanie Boga w naszym życiu, w wydarzeniach, sytuacjach dotychczas niezrozumiałych.
Mogą w nich uczestniczyć osoby, które wcześniej brały udział w REO (lub innego typu rekolekcjach ewangelizacyjnych) i w jakichś innych rekolekcjach (np. Eucharystycznych, Uzdrowienie wspomnień, …).
W szkole Ducha Świętego
Rekolekcje skupiają się wokół tematów:
Miłość – Chcę, aby Bóg na nowo przekonał mnie o swojej Miłości.
Przemiana – Chcę odpowiedzieć na miłość Boga, a ponieważ grzech jest przeszkodą, proszę o łaskę uznania swej grzeszności i głębokiej przemiany.
Służba – Chcę wyrazić Bogu i ludziom swoją miłość, dlatego podejmuję konkretną posługę.
Do udziału w rekolekcjach zachęcamy tych, którzy:

* pragną otwierać się na działanie Ducha Świętego nie tylko na spotkaniu modlitewnym, ale i w codziennym życiu,
* zamierzają podjąć wysiłek pogłębiania relacji z Bogiem, pozwalając poprowadzić się Duchowi Świętemu,
* doświadczają zniechęcenia w posłudze, „wypalenia”,
* pragną uczynić rozeznawanie swoją stałą praktyką w życiu.

Żyć uwielbieniem
Jeśli pragniesz:

* pogłębić relację z Jezusem
* spojrzeć z pewnym dystansem na własne życie
* obudzić życie wewnętrzne przez zaufanie i pokój
* posiąść radość duchową
* stać się CHWAŁĄ BOGA

– zapraszamy na rekolekcje „Żyć uwielbieniem”.
Rekolekcje – poprzez konferencje, rozważanie Słowa, rozmowy indywidualne – prowadzą do głębszego poznania Boga i zachwytu nad tym, co czyni dla dobra człowieka. Pomagają pełniej zrozumieć miłość i działanie Boga w codziennym życiu, motywują do stawania w bezinteresownym uwielbieniu niezależnie od okoliczności.
W rekolekcjach tych mogą uczestniczyć ci, którzy przeżyli „Uzdrowienie wspomnień”.
Ćwiczenia Ignacjańskie indywidualno-grupowe
Rekolekcje te są zasadniczo realizacją I tygodnia Ćwiczeń Ignacjańskich. Prowadzą poprzez konferencje, medytacje i spotkania w małych grupach do pełniejszego otwarcia się na Boga miłującego i zbawiającego. Pomagają także wejść na drogę “drugiego nawrócenia” – otwierają na postawę stałego nawracania się. Na tych rekolekcjach obowiązuje pełne milczenie.
W rekolekcjach mogą uczestniczyć osoby, które w swej drodze duchowej przeszły już proces podstawowego uzdrowienia wewnętrznego, a “od strony zewnętrznej” uczestniczyły przynajmniej w rekolekcjach “Uzdrowienie wspomnień”. Ćwiczenia są przewidziane przede wszystkim dla uczestników i absolwentów Szkoły Animatora. Osoby, które nie uczestniczyły w rekolekcjach “Akceptacja siebie”, a chcą wziąć udział w Ćwiczeniach Ignacjańskich indywidualno-grupowych, wypełniają odpowiednią ankietę, która znajduje się przy “Zgłoszeniach”.